अनंत प्रेम

 शब्द संपले, शब्द थांबले, ठाव मनाचा तरी मिळेना
 व्यक्त करण्या प्रेम आपुले, शब्द सुचेना, शब्द पुरेना

उथळ ओझळ नाद करी जरी, खोली मोजकी त्यासी केवळ
शांत सागरा पोटी लपली प्रचंड खोली अनंत जळ
कशी सांगावी सागर महती, नाद उरेना, नाद पुरेना
व्यक्त करण्या प्रेम आपुले, शब्द सुचेना, शब्द पुरेना

पक्षी, मेघ, पतंग विहरती मोजकीच पण उंची त्यांना, 
आकाशाची काय मर्यदा कल्पनाही नाही यांना
 मोजू जाता आकाशाला, अंक उरेना, अंक पुरेना
व्यक्त करण्या प्रेम आपुले, शब्द सुचेना, शब्द पुरेना

 
शब्द फक्त कुबड्या भावनेच्या, कसा सांगतील आवेग मनाचा
शब्द फक्त टेकू हलका आधार नच ते बेधुंद क्षणाचा
तुझे माझे प्रेम असे की, मीही उरेना, तूही उरेना
 व्यक्त करण्या प्रेम अपुले, शब्द उरेना, शब्द पुरेना

वेळेचे गणित

 औरच होतं गणित अवखळ लहानपणीच्या वेळेचे
मौज मजा सजा अभ्यास तिखट आंबट भेळेचे

मित्रांसोबत वेळ वजा करीता, आनंद द्विगुणित होता
अनुभवांची बेरीज करीत, प्रत्येक क्षण होता

आयुष्याला ध्येय लाभता, वेळेची वाढली गती
यशापयशाचे उंचवटे-खड्डे न वाटली त्याची भिती

अधिक झाल्या जबाबदाऱ्या, चिंतेची कोष्टके
वजा जाहला श्वास निवांत, क्षण राहीले मोजके

परी न त्याची वाटली तमा, कणा ताठ राहीला
संपल्या आता जबाबदाऱ्या, दिवस आजचा पाहिला

गेल्या विभागून जबाबदाऱ्या, बाकी उरली शून्य
चिंतेची विसरली कोष्टके, रिकाम्या वेळेची अडचण

जमला मैत्रीचा मेळा, वेळेची उधळण मुक्त फिरुनी
लहानपणीच्या सावांगड्या-सम परत उजळणी

बुद्धिबळ, कॅरम, पुस्तक, गप्पा बेरजेत हाताचा
परत फिरुनी आले बालपण, सोहळा उद्घाटन हॉलचा

अधिक गप्पा टप्पा वाद चर्चा, वजा मानापमान
विभागातील प्रश्न मनाचे, गुणिले जाईल समाधान

फिरुनी आले लहानपण दुसरे, म्हण जाहली सार्थ
शांत निवांत संध्याकाळी समजू आयुष्याचा अर्थ

 

 

दत्ता। तूच तूच तूच||

 तूच तूच तूच ।दत्ता। तूच तूच तूच।।धृ ।।

गुण नाही निर्गुण नाही, 

काळाचाही भ्रम नाही, 

तूच आदि तूच अंती, मध्यही सदा तूच ।।१।। दत्ता

मीही नाही ब्रह्म नाही, 

द्वैताद्वैत भेद नाही, 

जिकडे तिकडे सहज विलसे दत्त प्रेमस्वरूप,।।२।। दत्ता

शिष्य नाही गुरु नाही, 

भोग्य भोक्ता भोग नाही, 

विषय तू विरक्ती तूची, बंध मोक्ष तूच ।।३।। दत्ता

भक्त ना विभक्त नाही, 

योग ना वियोग नाही, 

दत्तावधूत एकाच भरला, प्रेमानंदा पूर ।।४।। दत्ता

मौल्यवान ती चीज कोणती तुजला देण्याप्रती?

 वाढदिवस आज आहे तुझा, आहे मजला स्मृती
पण मौल्यवान ती चीज कोणती तुजला देण्याप्रती?

तुझ्या स्मितासमोर फिके ते नक्षत्र चंद्र तारे
तुझा अदांपणे बदलती प्रभात संध्यावारे
विश्व ओवाळते तुजवरी दिवस रात्री किती
मग मौल्यवान ती चीज कोणती तुजला देण्याप्रती?

वसंत बहरही शुष्क भासतो तुझ्या स्नेहापुढे
तुला तुष्टण्या वरुण घालतो पर्जन्याचे सडे
निसर्ग नटतो मोहक रूपे तुझ्याच नजरे प्रती
मग मौल्यवान ती चीज कोणती तुजला देण्याप्रती?

तुझ्या असण्याने सर्व भासते सत्य शिवम् सुंदरम्
तुझ्यामुळेच माझी ओळख, तुझ्यासाठीच अहम्
तुझा मीच पुन्हा तुला अर्पिला, भरुनी प्रेम प्रीती
मौल्यवान इतकेच मिळाले तुजला देण्याप्रती

प्रतिबिंब

 पहिले तू प्रतिबिंब माझे, प्रसंग तरंगी डोलणारे
सुरूप कधी विरूप भासे, सांधणारे तोडणारे
परी असे तो भास केवळ, मी असे समजू नको ग
तरंगांच्या कंपनांचा दोष मज लावू नको ग  

आरशाचे पातल  रचे दृश्य , सत्याहूनी आगळे
उजवे ते डावे करुनी, फसवे असे का न कळे
डाग आरश्यावरी ते, माझे असे समजू नको ग    
डागाळलेल्या आरश्याचा दोष मज लावू नको ग  

सत्य भासे प्रतिबिंब जरी हे, आहे परी तो भास केवळ
तीव्र मोहाच्या उन्हाने भासणारे फक्त मृगजळ
जा जाणिवेच्या मुळाशी, खोल मनाच्या तळाशी
व्यापुनी अस्तित्व पूर्ण, उरेल फक्त प्रेमाराशी

तोच मी आणि तीच तुही, भेद तू मानू नको ग
प्रतिबिंबासम मी असावे हा क्लेश मज देऊ नको ग 

तेजपूत्र

 

कोण म्हणतो रविकाराने, चांदण्यांना झाकले
मी सकाळी त्यांना तळ्यात, डुंबताना पहिले

लुकलुकत्या तारकांचा तो समूह होता आगळा
तारांगांवरी स्वार तरी ते, स्थिर होते राहीले

 

 

जब मैं तुम्हारा नाम लिखूँ |

 

 

जब मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।

हर लफ़्ज पे एक कलाम लिखूँ।
उनमे जज़्बात हो यूँ गहरे,
के खोल के दिलके जखम रखूँ |
जब भी मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।

आखों मैं पाऊँ ऐसा दर्पण,
दर्पण जिसमे तसबीर तेरी|
इस दर्पण को औऱ न भाये कुछ
मश्ग़ूल इबादत मे तेरी।
जब चाहूँ तेरा दीदार करूँ, एक उसका अलग आयाम रखूँ |    
जब भी मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।

जब भी मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।
क्या मिले कोई कागज़ ऐसा?
कोई दाग न हो, कोई कलंक न हो,
बिलकुल पावन तेरे जैसा|
क्या है कुछ ऐसा इस दुनिया मैं, जिसपे मैं ये पैगाम लिखूँ |
जब भी मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।


जब भी मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।
वो कलम कहाँ से लाउँ मैं?
जिसमें बस प्यार की सिह्याई हो,
न कही कटे, न कही चुभे|
जो बिगड़े उसकी सुंदरता, ऐसा मैं कुछ ना काम करूँ|  
जब भी मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।

जब भी मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।
मैं खुद को बनाऊ इस काबिल|  
दिल के कण कण बस हो तुम,
और प्यार से भर दूँ मन मंदिर|
फिर शायद अपने मनसे दिल पर लिखने का प्रयास करूँ|  
जब भी मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।

मिलेगी कहाँ उपाधि ऐसी, 
जो तेरे नाम के साथ जचे?
क्या है कोई भी ऐसे शब्द ,
इतने प्यारे, इतने सच्चे?
जितना सोचूँ, उतना हारूँ, कुछ ना आगे, ना कुछ बाद लिखूँ |
जब भी मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।

इक है ख़्वाइश तेरे नाम से,
जुड़ जाए मेरा नाम भी |
जैसे खिली धुप  से,
जुड़ जाए काली छाँव भी |   
पर ग़ुस्ताख़ी ये हो, तो हो कैसे, मैं खुद को बस ग़ुमनाम लिखूँ |  
जब भी मैं तुम्हारा नाम लिखूँ ।