जगणेच कळले नाही

इतकी वर्षे जगलो तरी, जगणेच कळले नाही 

पाहिले अवधूत बैरागी विरक्त अभोगी, सर्व वाटले ढोंगी 

कधी भासले संधीसाधू, कधी मानसिक रोगी 

कर्तव्य खरे की खरी विरक्ती , कोड़े सुटले नाही 

मन:शांतीचा मार्ग हाच का? कधीच कळले नाही

यशोन्माद  कीर्ती मज रुचली, अफाट पैसा ध्येय

मलाच नाही तरी वाटली, भूमिका माझी न्याय 

अजून यश, अजून कीर्ती, हव्यासाला भरती

अश्वमेधाच्या यज्ञामध्ये, अगणित सुखांची आहुती 

कर्तव्य खरे की खरी विरक्ती , कोड़े सुटले नाही 

कर्त्तव्याचा मार्ग हाच का? कधीच कळले नाही

मी न डावा, मी न उजवा, धरली दोन्ही टोके

क्षणाक्षणाला द्वंद्व मनाचे, हिंदोळ्यावर झोके

कर्तव्य खरे की खरी विरक्ती , कोड़े सुटले नाही

मी इथला? मी तिथला? कुठला? मलाच कळले नाही

विराक्तीने समाधानी झालो, कर्माने अभिलाषी

त्यागाने मी झालो साधू , भोगाने पाप दोषी

मी सत्व, रज की तम प्रवृती? की वृत्तीच उरली नाही?

इतकी वर्षे जगलो तरी, जगणेच कळले नाही 

© Copyrights Reserved Avadhoot Kulkarni

जर ही कविता कुणाला पाठवायची असेल तर कृपया सोबत ह्या ब्लॉगची लिंक 

http://mazikalpana.blogspot.com/ सुद्धा पाठवावी ही विनंती.