सूर

मी छेडले सुरांना, एकांती या क्षणाला
अन स्रवू लागली ही, नशीली सुरा सुरांची 

नकले मला स्वतःला, कधी अर्थ शोधताही
जाणवे परमात्म सत्य, आनंद भोगताही
कधी ओढ़ भावनांची, कधी त्या पुढे ही  काही
कधी उमटे ठसा क्षणाचा, कधी उमटत काही नाही 

परी सूर कोरडे हे, वाही धुरा श्रावणाची 

जनकही मी, मीच जननी, पण माझी न मालकीही
मी उत्पन्न त्यास करतो, पण कर्तृत्व माझे नाही
हे शब्दांच्या पलीकडले, अन सुरांच्या पुढेही
म्हणावे तर स्वत्व जपले, म्हणले तर फाडलेही

अवस्थाच ही अगदी भिन्न, मुग्ध स्वानंद ध्यानाची  

© Copyrights Reserved Avadhoot Kulkarni

जर ही कविता कुणाला पाठवायची असेल तर कृपया सोबत ह्या ब्लॉगची लिंकhttp://mazikalpana.blogspot.com/ सुद्धा पाठवावी ही विनंती.